Եթե ես խելք սովորեցնող մի գիրք ունենամ, խիղճ ունեցող մի հոգեւորական, դիետ առաջարկող մի բժիշկ, կարիք չեմ ունենա ինքս չարչարվելու։ Չպետք է մտածել այնտեղ, ուր կարող եմ միայն վճարել՝ այդ ձանձրալի գործն ուրիշներն արդեն վերցրել են ինձանից։

Մեր դարի (որը գուցե մի օր դիտարկվի որպես արեւմտյան քաղաքակրթության արվեստի եւ իհարկե գիտության հոյակապ ժամանակաշրջաններից մեկը) գրեթե բոլոր արվեստների զարթոնքը սկսվել է հասարակության մեջ արվեստագետի անհանգստությունից, նրա որոշումով մեջք դարձնել հասարակությանը եւ դրա “արժեքներին”, թողնել, որ մեռածները հողին հանձնեն մեռածներին:

որպեսզի չզգաք ժամանակի ահավոր բեռը, որ ճզմում է ձեր ուսերը եւ ձեզ կռացնում գետին, պետք է անընդհատ հարբե՛ք...

Տարբերությունը եւ կրկնությունն այն հիմնական հասկացություններից են, որ անհրաժեշտ են Բեթհովենի սիմֆոնիան, կամ, առավել եւս, Վագների օպերան հասկանալու համար:

Եթե աշխարհն արարված է, ապա մենք ազատ չենք, մենք կարող ենք միայն վերարտադրել աշխարհի կերպերը, ինչպես որ կան: Սակայն եթե աշխարն արարման է ենթակա, ապա մեր ազատությունն անվերջ խաղի մեջ է:

առաջին անգամ կարող եք ըմբոշխնել ԱՌԱՋԻՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԷՌՈՏԻԿ ԿՈՄԻԿՍԸ, արված բոստոնաբնակ Լ. Գյուլխասյանի կողմից Վ. Իշխանյանի "Ովքե՞ր են նրանք. մուսուլման հայախոս համշենցիները" գրքի համար

նույն Փամուքը գրում է. “Ես չեմ ցանկանում ծառ լինել, այլ ցանկանում եմ լինել ծառի իմաստը”:

Գիտելիքի եւ իշխանության միջեւ կապը, որը ստեղծում է “Արեւելքցուն” եւ այդպիսով ոչնչացնում նրան որպես մարդ արարած, ինձ համար չի կարող բացառապես ակադեմիական խնդիր լինել։ Այն ակնհայտորեն մեծ կարեւորություն ունեցող մտավորական խնդիր է։

"ակտուալ արվեստ"-ը հրատարակության է պատրաստում ֆրանսիացի անվանի գրող Դանիել Արսանի վեպը, որից մի հատված ենք ներկայացնում

Արեւելքը արեւելականացվեց ոչ միայն այն պատճառով, որ հայտնաբերվեց Արեւելքի “արեւելյան” լինելը տասնիններորդ դարի միջին եվրոպացու համար սովորական բոլոր ձեւերով, այլեւ որովհետեւ այն կարելի էր դարձնել արեւելյան։