Սկիդ Ռոու - մեկ այլ` մեզ համար բոլորովին այլ իրականություն իր ուրույն տրամաբանությամբ, փիլիսոփայությամբ ու կենսաձեւով:

Մեր "իրական" հույզերը նմանակում են այնպիսիք, որոնք տեսնում ենք կինոյում եւ որոնց մասին ընթերցում ենք էժանագին սիրավեպերում, մեր "իրական" ցանկությունները մեզ համար կառուցակարգված են գովազդային պատկերներով, մեր քաղաքականության "իրականը" կանխապատրաստված է հեռուստեսային նորություններով եւ առաջնորդման մասին հոլիվուդյան սցենարներով, մեր "իրական" ինքնություններն այս բոլոր պատկերների կիտուկներ եւ կրկնություն են՝ միմյանց թելված պատումներով, որոնց ստեղծողները մենք չենք:

Քա­ղա­քա­ցի­ա­կան քա­ջու­թիւն, ինք­նավս­տա­հու­թիւն, հաս­տա­տա­կա­մու­թիւն, ան­շա­հախնդ­րու­թիւն, ար­հա­մար­հանք դէ­պի դիւ­րին ու աժան հա­ճոյք­նե­րը ու գրե­թե միշտ ձեր­բա­զա­տում` դրա­մին ահար­կու իշ­խա­նու­թե­նէն...

ֆենոմենոլոգիան ենթադրում է մեր համոզմունքն առկախելու ժեստ

առաջին անգամ Պավել Ֆլորենսկու “Իկոնոստաս”-ը հայերեն Վարդան Ֆերեշեթյանի թարգմանությամբ

Արարատը՝ բարկացած ժամանակս

Արդյունքն ինքը Զրույցն է` որպես մտքի ծավալման վայր, որպես ինքնաձեւավորվող իրա-դարձություն: Փոխադարձ վկայության շնորհիվ այն բացահայտվում է որպես τόπος – տեղ, հենարան, համեմատաբար հուսալի հիմք: Իսկ մասնակիցների համատեղ բեմելը ոչինչ այլ բան չէ, քան կոնֆիգուրատիվ ներկայացում Զրույցի բեմահարթակում:

"ինքնագիր" գրական ակումբը ներկայացնում է ֆրանսահայ մտավորական Ժիրայր Մալխասյանի "աջ ու ձախի հակադրութիւնը եւ ժողովրդավարութիւնը" թեմայով դասախոսությունը, "ականաթ" գալերի-սրճարանում:

Եվ եթե հարցազրույցը վերաճեց երկու շահագրգիռ կողմերի Զրույցի, ապա այն պատճառով, որ զրուցակիցները, տարբեր ճանապարհ անցնելով, բախվել են նույնանման խնդրի – ինչպե՞ս է լինում, որ խոսում ես գրական տեքստերի մասին, բայց գիտես, որ արածդ ավելին է, քան գրականագիտությունը:

Չարենցի արմատական ֆուտուրիզմը "ապագայապաշտության" ադեպտների ակնկալած "արվեստի վախճանի" փոխարեն, ազդարարում է հեղինակի` որպես գեղարվեստական աշխարհի միակ եւ ինքնիշխան դեմիուրգի "վախճանը":