Վ­կա­յու­թիւ­նը, վկայե­լու կա­րո­ղու­թիւ­նը, տես­նե­լու-պատ­մե­լու այն­քան բնա­կան զոյ­գը, այն մէ­կը որ կը սահ­մա­նէ մեր մարդ­կայ­նու­թիւ­նը, աշ­խար­հի երե­սին բնա­կե­լու շնոր­հու­ած բա­րի­քը, կր­նայ խախ­տիլ։ Վկան մեր մէջ այն ատեն կը բա­ցա­կա­յի։ Եւ այն ատեն՝ ո՛չ մէկ վկայ որ վկայէր վկա­յու­թեան, վկայ ըլ­լա­լու կա­րո­ղու­թեան, խախ­տած ըլ­լա­լուն հա­մար։ Եթէ վկան մեռ­ցու­ած է մեր մէջ, կ՚ապ­րինք որ­պէս վե­րա­պրող­ներ։

Եթե ինքնասպանությունը համարվում է հանցանք, ապա միայն վախկոտությունը կարող է մեզ մղել դեպի դա: Եթե այն հանցանք չէ, ապա շրջահայացությունն ու արիությունը պետք է մեզ դրդեն մեկընդմիշտ ձերբազատվել գոյությունից, երբ այն դառնում է բեռ:

ժիրայր մալխասայնը ներկայացնում է քաղաքացիական անհնազանդություն փիլիսոփայական հենքը

Մարդու կյանքի սահմանափակումը նույնքան լուրջ մարտահրավեր է սեփականությանը՝ որպես հասարակության հիմքի, որքան երկրագնդի սահմանափակումն է մարտահրավեր իշխանությանը՝ որպես քաղաքականության հիմքի:

Ներկայացնում ենք ֆրանսահայ փիլիսոփա Ժիրայր Մալխասյանի բաց դասախոսությունը ուսանողության համար` կազմակերպված ԵՊՀ Փիլիսոփայության ֆակուլտետի կողմից:

Եթե ես խելք սովորեցնող մի գիրք ունենամ, խիղճ ունեցող մի հոգեւորական, դիետ առաջարկող մի բժիշկ, կարիք չեմ ունենա ինքս չարչարվելու։ Չպետք է մտածել այնտեղ, ուր կարող եմ միայն վճարել՝ այդ ձանձրալի գործն ուրիշներն արդեն վերցրել են ինձանից։

Մեր դարի (որը գուցե մի օր դիտարկվի որպես արեւմտյան քաղաքակրթության արվեստի եւ իհարկե գիտության հոյակապ ժամանակաշրջաններից մեկը) գրեթե բոլոր արվեստների զարթոնքը սկսվել է հասարակության մեջ արվեստագետի անհանգստությունից, նրա որոշումով մեջք դարձնել հասարակությանը եւ դրա “արժեքներին”, թողնել, որ մեռածները հողին հանձնեն մեռածներին:

Միայն մի բան ընդմիշտ անբանակցելի է մնալու` ցեղասպանության լերկ փաստը:

որպեսզի չզգաք ժամանակի ահավոր բեռը, որ ճզմում է ձեր ուսերը եւ ձեզ կռացնում գետին, պետք է անընդհատ հարբե՛ք...

Այլ կերպ ասած` պատմությա՞ն, թե՞ պատմագրության արդյունք է հայ ժողովուրդը: