Այնքան սուր է կյանքն ապրելու անկարողության զգացումը և այնքան մեծ՝ կյանքից հաճույք ստանալու ցանկությունը, որ սեփական կյանքն ու աշխարհն ըմբռնվում են բացառապես այդ ցավի ու ցանկության անկյան տակ։ Աշխարհում ամեն ինչ դրվում է հաճելի կյանք ունենալու ցանկության հետ ուղիղ կապի մեջ։

հարցազրույց դերասան, ռեժիսոր, «Ագուլիս» տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Երվանդ Մանարյանի հետ

Սպասվող ցնցումն է կանխվում՝ երկրի թաքնված ուժը, որի ցնցվելը տեսել են մեր հեռավոր նախնիները: Այս ահն անչափ հին է և իմաստավորվել է միստերիալ քավությամբ:

Ծիծաղել, բայց եւ երբեմն ընդհատել ծիծաղը, լուրջ խորհել կատարվածի մասին, վերլուծել ծանր անցյալը՝ ավելի սիրելու համար ներկան եւ ավելի նվիրվելու ապագային – այս պիտի լինի պատմական մոտիկ, թե հեռու անցյալից վերցված յուրաքանչյուր սատիրական բեմադրության առաջացրած էֆեկտը ունկնդրի մոտ:

Արվեստագետը՝ ստեղծելով ընտանիք, փորձում էր ժամանակավորապես բթացնել այն կորուստը, որն անփոխարինելի է եւ անդառնալի․ իր ողջ կյանքում նա խաբում էր՝ հասարակության մեջ իրեն վերահայտնագործելու համար։

Վերապատմումը» խնդիր չի դնում, սակայն առիթ է դառնում, որ մտածենք խոսելու, գործելու եղանակների ու տեղերի մասին, որով չենք ձայնակցի աղմուկին կամ կվերամտածենք աղմուկը։

Մարիա Ստյուարտ դրաման ներկայացվեց /THESPIS International Monodrama Festival 2014, Kiel, Germany/ փառատոնի շրջանակներում, II համաշխարհային պատերազմի ընթացքում սուզանավերի համար կառուցված բունկերում /Flandernbunker Kiel - Mahnmal – Denkort/.

...այն կարծիքը, թե ֆրանսիական "նոր ալիքը" միեւնույն սերնդի, նույն տարիքի մարդկանց խումբ է, այդքան էլ չի համապատասխանում իրականությանը։

Չկան տեխնիկական մեծ հնարավորություններ, բայց կա խոսքի տարածքը ընդարձակելու ձգտում։

Ես երեւի դեպրեսիայի մեջ եմ, որի պատճառով էլ ինձ այսքան անհանգստացնում է հայրենիքի հարցը: