Եվ եթե հարցազրույցը վերաճեց երկու շահագրգիռ կողմերի Զրույցի, ապա այն պատճառով, որ զրուցակիցները, տարբեր ճանապարհ անցնելով, բախվել են նույնանման խնդրի – ինչպե՞ս է լինում, որ խոսում ես գրական տեքստերի մասին, բայց գիտես, որ արածդ ավելին է, քան գրականագիտությունը:

բա­նա­սեր Արծ­վի Բախ­չին­յա­նի զրույ­ցը թարգ­ման­չու­հի եւ ար­ձա­կա­գիր Շուշան Ավագ­յա­նի հետ նրա "Գիրք­-ան­վեր­նա­գիր" եւ "Շուշ­ա­նիկ Կուր­ղին­յան. ապ­րել եմ ու­զում" գր­քե­րի առն­չու­թյամբ

Աչքերդ փակ աշխատելու արդյունքում մնում է աֆֆեկտը ու տեսողության սահմանային պահը, երբ ամեն ինչ ուր որ է անհետանալու է։ Ահա, թե ինչն եմ ուզում բռնել։

Մարտի 17-ի անձրեւոտ երեկոյան Մարինե Պետրոսյանը Ակումբում կարդաց իր նոր բանաստեղծությունները` գրված «Սալաթ կրակոցներով» գրքից հետո:

Ամելի Նոթոմբի "Ահ ու սարսափ" վեպի քննարկումը Խնկո-Ապոր անվան գրադարանում

Իմ գլխավոր մտահոգություններից մեկն այն է, թե որքանով քարացած չեն մարդիկ իրենց տարբերությունների ու փոխադարձ թշնամության հարաբերություններում: ...Սահմանը հատելու, մի ինքնությունից մյուսը անցնելու միտքն ամբողջությամբ շատ կարեւոր է ինձ համար, լինել ինչպիսին ես եմ, ինչպիսին մենք բոլորս ենք, մի տեսակ հիբրիդ:

Ընդհանրապես, ես չեմ ընդունում ոչ մի տեսակի -իզմ: Դա արդեն արվեստաբանների գործն է: Արվեստաբաններն են ստեղծում իզմ-ները:

...հիմա էֆեկտը կորցրել է, իմաստը կարծես կորել է: Հիմա ով ուզում՝ չխկացնում է:

Ստեղծագործողը չի նայում նման բաների, ոչ միության, ոչ որեւէ նման այլ բանի: Ոչ մի նկարիչ նկարիչների միության կարիք չունի, նույնիսկ հովանավորի կարիք էլ չունի. ով ուզում է որեւէ բան ասել, նա նստում ու անում է:

"Ինքնագիր" գրական ակումբի դասախոսությունների շարք "Ուտոպիանա" կազմակերպության գրասենյակում: Միչիգանի համալսարանի դասախոս Արա Սանջյանի «Ազգայնականություն. գիտական սահմանումներ եւ հասարակական ընկալումներ» դասախոսությունը. 2012-ի Հուլիսի 16-ին: