Անցած օրը Երեւանի գյուղատնտեսական շուկաներից մեկում ուշադրությունս գրավեց կշեռքի վրա փակցված մաքուր քաշ գրությունը:

2011 թվականի հոկտեմբերի 25-ը նշանավորվեց շատ ու շատ գյումրեցիների համար. փորձ արվեց Գյումրիում իրականացնել մշակութային հեղափոխություն… Վախենալ հեղափոխություն բառից էս պարագայում չարժե:

"Լեզուն ամենաանհուսալի գործիքն է, որ երբեւէ ստեղծել է մարդկային բանականությունը: Եթե լեզուն իրականության կամ փորձառության տեղը դնենք, կանենք ամենաահավոր սխալը ու կսկսենք լուսնին պարզած մատը շփոթել լուսնի հետ: Լեզուն երկսայր սուր է: Եթե անզգույշ վարվես, այն կվնասի ոչ միայն թշնամուն, այլ հենց հարձակվողին:" Դայսեցու Սուձուկիի հիշատակած այս երկսայր սրի ճոճածիրին (sic!) կարող եք հետեւել բադաբադա՞–ի նոր՝ արտակնոց բաժնում։

Հոկտեմբերի 26-ին կայացավ մի իրադարձություն, որը միչեւ հիմա էլ քննարկման առարկա է արվեստասեր հանրության շրջանում:

Արվեստային ստեղծագործությունը ես համարում եմ նոր տիպի ազատության ստեղծում, որը անդին է ազատության ժողովրդավարական սահմանումից:

ՀՀ դիմադրողականության վերականգնման եւ իմունիտետի բարձրացման ծրագրի շրջանակներում բադաբադա՞-ն բացում է նոր՝ ծաղրանկարի բաժին: Որակի ստանդարտն ապահովելու նպատակով առաջինը ներկայացնում ենք Լեւոն Աբրահամյանի, Հարություն Սամուելյանի, Հարություն Չալիկյանի, Toto-ի, Արտակ Բաղդասարյանի, Մկրտիչ Մաթեւոսյանի գործերը:

Հայաստանում տրանզիցիոն քաղաքականության առանցքային խնդիրներից մեկը արեւմտյան զարգացած կապիտալիզմի մշակութային էության ընկալման ու մեկնաբանման ունակության ձեւավորումն է:

1924թ. ճարտարապետներ Կարո Հալաբյանն ու Միքայել Մազմանյանը եւ Եղիշե Չարենցը Մոսկվայում հրատարակում են Ստանդարտ ամսագիրը: Հրատարակվել է ամսագրի միայն մեկ համար:

Եղիշե Չարենցի այս նամակն ուղղված է Մամիկոն Գեւորգյանին, ով Նորք հանդեսի պատասխանատու քարտուղարն էր այդ տարիներին, պատմաբան, Նորք հանդեսի խմբագիր Աշոտ Հովհաննիսյանի գաղափարակիցը: