Լենինյան, ստալինյան եւ խրուշչովյան ուտոպիաների ավերակները բնորոշում են Հայաստանյան լանդշաֆտը (թե ֆիզիկական, թե հոգեկան) բազմաթիվ սպիների նման:

Բանախոսը առաջ է քաշում մեկ դրույթ, սահմանելով այն հետեւյալ կերպ. արվեստը՝ նոր ունիվերսալության հնարավորություն եւ դրույթը մեկնաբանում ժամանակակից ֆրանսիացի փիլիսոփա Ալեն Բադյուի փիլիսոփայության լույսի ներքո։ Ստորեւ ներկայացնում ենք Վարդան Ազատյանի ելույթը Փոքր Խորհրդում ամբողջությամբ՝ առանց մոնտաժի։

Շրջակա միջավայրի վերափոխման գործընթացը անհրաժեշտ է ոչ միայն ֆիզիկական մակարդակում, այլեւ մարդու գիտակցության մեջ:

Առաջին հերթին հարկավոր է նշել արվեստի նշանակության անկումը հասարակության մեջ, եւ միայն ակտիվիստական դիրքորոշումը նրան կարող է վերադարձնել իր արժանապատվությունը:

"Լավ բանակ"-ը քմահաճույք-անհնարինությունն է, իսկ "վատ բանակը"` ակնհայտություն, որի դեմ դուրս գալ հնարավոր է քմահաճույքով:

2011 թ. նոյեմբերի 15-ի Վարուժան Վարդանյանի հետմահու հետահայաց ցուցահանդեսը Հայաստանի Նկարիչների միությունում

շարունակում ենք ներկայացնել նմուշներ ակտուալ արվեստ հրատարակչության ժամանակակից ֆրանսալեզու գրականություն մատենաշարից

Այս ցուցադրությունը կառուցված է Պլատոնի քարանձավի նման: Այնտեղ մտնողը պետք է տեսնի ոչ թե երեւութականը, ինչն այսօր կայսրականի հոմանիշն է, այլ այն, ինչը ճշմարիտն է:

Այդ դեպքից հետո ես հասկացա, որ մեռած կամ մեռնող թատրոն չկա: Կա տխրած թատրոն. թատրոն, որտեղ տարօրինակություններ եւ մշտական, գետի նման հոսող ուրախություն չկա:

Անձնական ազատության վրա հենված մտածողություն եւ միջանձնային սիրո վրա վերակառուցված փորձառություն`...իբրեւ ազատ սեռականություն ձեւավորելու մի ճանապարհ: