Ներկայացնում ենք ֆրանսահայ փիլիսոփա Ժիրայր Մալխասյանի բաց դասախոսությունը ուսանողության համար` կազմակերպված ԵՊՀ Փիլիսոփայության ֆակուլտետի կողմից:

Մեր դարի (որը գուցե մի օր դիտարկվի որպես արեւմտյան քաղաքակրթության արվեստի եւ իհարկե գիտության հոյակապ ժամանակաշրջաններից մեկը) գրեթե բոլոր արվեստների զարթոնքը սկսվել է հասարակության մեջ արվեստագետի անհանգստությունից, նրա որոշումով մեջք դարձնել հասարակությանը եւ դրա “արժեքներին”, թողնել, որ մեռածները հողին հանձնեն մեռածներին:

< հայկական երաժշտությունը ըստ իր կառուցվածքի ոչ թե արեւելյան երժշտության ճյուղ է, այլ բոլորովին ինքնուրույն համակարգ>

Սա մտածողության, տրամաբանության ձեւ է: Եվ սրա ու միայն սրա շարունակականությունն է, որ պետք է փորձել պահպանել:

...Գրասսը ամենայն հավանականությամբ գրի է առել ոչ թե պատմության իր ախտորոշումը, այլ հենց ախտն է պատմություն դարձրել:

Միայն մի բան ընդմիշտ անբանակցելի է մնալու` ցեղասպանության լերկ փաստը:

ներկայացնում ենք "ապագան անցյալում" Ժամանակակից արվեստի ցուցահանդեսի քննարկումը

Եթե թանգարանը վերածվում է մահացած իրերի պահոցի, դրա գործունեությունն անիմաստ է, եթե՝ շարունակաբար առօրեական կյանքում ներգրավված տարածքի՝ անհնար:

Տարբերությունը եւ կրկնությունն այն հիմնական հասկացություններից են, որ անհրաժեշտ են Բեթհովենի սիմֆոնիան, կամ, առավել եւս, Վագների օպերան հասկանալու համար:

Եթե աշխարհն արարված է, ապա մենք ազատ չենք, մենք կարող ենք միայն վերարտադրել աշխարհի կերպերը, ինչպես որ կան: Սակայն եթե աշխարն արարման է ենթակա, ապա մեր ազատությունն անվերջ խաղի մեջ է: