Այժմ, երբ մերկությունս հանրային է, ես ինձ թույլ եմ տալիս միայն ժպտալ ու խոստանալ, որ կընտրեմ երկրորդը՝ նոր պատմության հերոս լինելը:

Իսկ դու կուշտ գալիս` ֆուտբոլ ես նայում, Քեզ հետ նստում է, ձեռքին` պանիր-հաց, Թեև ֆուտբոլից բան չի հասկանում...

միայն թե սպանիր ինձ, հոշոտիր, ոչնչացրու ինձ, իմ ազնիվ ու միամիտ, իմ հրեշ...

Երեխայի համար ո՛չ թե աշխատանքն է տանում սեփականության, այլ ցանկությունը: Ցանկությունը նրա իրավունքն է առ ամենայն ինչ: Նրա կամքը նրա ճանապարհն է դեպի իր ունեցվածքը: Ի՜նչ զվարթ է նա, երբ իր գահին է, եւ օ՜, ի՛նչ աղետ է նրան դժգոհ տեսնելը:

Հայ գրքի կենտրոնը սկսում է գործարկել «6:40» նախագիծը, որի շրջանակում ներկայացվելու են ժամանակակից հայ հեղինակներ:

Ո՞վ, եթե ճչամ, ո՞վ ինձ կլսի լույս հրեշտակների կարգերից անթիվ։ Եվ թե լսի էլ...

ներկայացնում ենք Մարինե Պետրոսյանի մանիֆեստը եւ հետեւած բուռն քննարկումը կատարված 2018 թվի մարտի 14-ին, Ակտուալ ակումբում։

Հայտնի է, որ սատանայի՝ իր սիրեցյալին նվիրած ոսկին փոխակերպվում է աղբի, երբ նա հեռանում է, իսկ սատանան, հարկավ, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ ճնշված անգիտակցական բնազդային կյանքի անձնավորումը:

Ծիծաղել, բայց եւ երբեմն ընդհատել ծիծաղը, լուրջ խորհել կատարվածի մասին, վերլուծել ծանր անցյալը՝ ավելի սիրելու համար ներկան եւ ավելի նվիրվելու ապագային – այս պիտի լինի պատմական մոտիկ, թե հեռու անցյալից վերցված յուրաքանչյուր սատիրական բեմադրության առաջացրած էֆեկտը ունկնդրի մոտ:

Ուրիշին ատելը դեպի նա պայթելու եւս մի միջոց է, հանկարծակի օտարականին դեմ առ դեմ հայտնվելու, որի մեջ տեսանք, որի մեջ նախ հանդուրժեցինք «ատելի»-ի օբյեկտիվ որակը: