Մալդոնադոն ընկել է այն ծուղակը, որը պատրաստել է Փարաջանովը, ենթարկվել է նրա նախատեսած ազդեցությանը:

Մեր "իրական" հույզերը նմանակում են այնպիսիք, որոնք տեսնում ենք կինոյում եւ որոնց մասին ընթերցում ենք էժանագին սիրավեպերում, մեր "իրական" ցանկությունները մեզ համար կառուցակարգված են գովազդային պատկերներով, մեր քաղաքականության "իրականը" կանխապատրաստված է հեռուստեսային նորություններով եւ առաջնորդման մասին հոլիվուդյան սցենարներով, մեր "իրական" ինքնություններն այս բոլոր պատկերների կիտուկներ եւ կրկնություն են՝ միմյանց թելված պատումներով, որոնց ստեղծողները մենք չենք:

Կարծես, երբ խոսքը վերաբերում է Հայաստանին, այն "հավերժության" մասին է, այլ ոչ ժամանակի եւ տարածության մեջ գտնվող կոնկրետ առարկաների, կատարվող իրադարձությունների, կոնկրետ մարդկանց կոնկրետ վերապրումների:

ֆենոմենոլոգիան ենթադրում է մեր համոզմունքն առկախելու ժեստ

Արարատը՝ բարկացած ժամանակս

...որպես նշաններ արտադրող էակ՝ մարդն առհավետ դատապարտված է նշանակությանը, նա անկարող է դուրս պրծնել "լեզվի բանտատնից"

Տեքստը ցանցող հռետորական հարցերի մեծ շրջանակ կա, որոնք թվում է, թե հեղինակը ուղղում է "անհայտին": Մինչդեռ հարցումների մեծ մասը խորքի մեջ ուղղված է հենց իրեն` որպես ավանգարդի ջատագովի:

Աչքերդ փակ աշխատելու արդյունքում մնում է աֆֆեկտը ու տեսողության սահմանային պահը, երբ ամեն ինչ ուր որ է անհետանալու է։ Ահա, թե ինչն եմ ուզում բռնել։

Նախորդ բիենալի, դրսի առջեւ բացվելու քաղաքական ու հղացական փորձերին փոխարինելու է եկել ինքնամփոփությունն ու խոհուն ներփակումը

Նավից զուրկ քաղաքակրթություններում երազանքները չորանում են. լրտեսությունն է, որ գալիս է փոխարինելու արկածախնդրությանը, իսկ ոստիկանությունը՝ ծովահենությանը