Հայոց աշխարհն անապատականներից եւ ճգնավորներից չեր բաղկացած, այլ մի սովորական աշխարհ եր, ուր մարդկային կյանքը հյուսված եր առորյա չար ու բարիքից, մրցումներից եւ կրքերից, վորոնք առաջացնում եյին անկարգություններ:

տպավորություն է, որ ցուցահանդեսի մասնակիցները կամ խմբի կամ ընկերության անդամները արվեստ են անում անկախ ընդհանուր խնդրից կամ ցուցահանդեսից եւ միայն դրականորեն սահմանված կոնցեպտի շուրջ միավորվում նույն տարածքում

Ցուցահանդեսի շուրջ քննարկումների առարկա է դարձել այն, թե արդյո՞ք ցուցադրված նկարչությունը հեռանում է ակադեմիական նկարչությունից, թե մնում է վերջինիս շրջանակներում:

Այդուհանդերձ, Արվեստ «ցուցահանդեսը» վերամտածման մի համարձակ հայտ էր: Եվ այդ հայտն է, որ այն դարձնում է կարևոր:

...ցուցադրությունն ինքնին վերջին ժամանակների հազվագյուտ հաջողված ու ուշագրավ նյութով հագեցած ցուցադրություններից է:

Ըստ իս՝ կա երեք հասկացություն, որոնց Միշելը դիմում է բոլորովին նոր իմաստով՝ առանց դրանք զարգացնելու. ուժի հարաբերությունները, ճշմարտությունները, հաճույքները։

Բայց սա թվանշային աշխարհի պարզ հաղթարշավի մանիֆեստը չէ, եւ ոչ էլ դրան ուղղված դիմադրության ժեստ, այլ հաշտության դաշինք, որը նրբորեն մատնանշում է թաքուն ընթացող կռիվը։

Այսօր Հայաստանում մենք ունենք ոչ միայն հին թանգարանի ծաղրանկարը, այլ հին թանգարանն ինքը՝ ծաղրանկարված պետական մակարդակում այնպես, որ սազական լինի 21-րդ դարին:

Ամստերդամում գործում է Կազիմիր Մալեւիչի` ցայսօր ամենածավալուն հետահայաց ցուցահանդեսը

...ոչ թե հերթական միջոցառում, այլ՝ իրադարձություն: