Ակտուալ արվեստ հրատարակչության եւ Աշոտ Հովհաննիսյանի անվան հումանիտար հետազոտությունների ինստիտուտի համատեղ ջանքերով հրատարակվեց Մարկ Նշանեանի Պատկեր, Պատում, Պատմութին գրքի «Մրցակցութիւններ» խորագրով երկրորդ հատորը: Ներկայացնում ենք հատորի «Փոխան նախաբանի՝ վկայութիւնը եւ պատկերը» առաջնորդողը: Գիրքը լույս է տեսել Գալուստ Կիւլպէնկեան Հիմնարկութեան ֆինանսական օժանդակությամբ:

Երեխաները քաղցրացնում են թափած ջանքերը, բայց ավելի են դառնացնում դժբախտությունները: Նրանք հավելում են կյանքի հոգսերը, բայց մեղմում մահն ի հուշ ածելը:

Ո՞վ է, ուրեմն, Աշոտ Հովհաննիսյանը: Որքանո՞վ ենք իմացել նրան եւ որքանով ենք ի վիճակի իմանալ՝ ըմբռնողության այն եղանակներով, որոնցով կարող ենք խորհել այդ մասին: Աշոտ Հովհաննիսյանը մարտահրավեր է մեր ըմբռնողական եղանակներին, այս իմաստով, Հովհաննիսյանը նախեւառաջ փիլիսոփայական խնդիր է:

Վերապատմումը» խնդիր չի դնում, սակայն առիթ է դառնում, որ մտածենք խոսելու, գործելու եղանակների ու տեղերի մասին, որով չենք ձայնակցի աղմուկին կամ կվերամտածենք աղմուկը։

Ի՞նչ է նշանակում լինել ժամանակակից, ի՞նչ է ենթադրում ժամանակակիցը եւ ի՞նչ իրադրության մեջ է, որ այս հարցերն առաջանում են:

Եթե ինքնասպանությունը համարվում է հանցանք, ապա միայն վախկոտությունը կարող է մեզ մղել դեպի դա: Եթե այն հանցանք չէ, ապա շրջահայացությունն ու արիությունը պետք է մեզ դրդեն մեկընդմիշտ ձերբազատվել գոյությունից, երբ այն դառնում է բեռ:

Եթե ես խելք սովորեցնող մի գիրք ունենամ, խիղճ ունեցող մի հոգեւորական, դիետ առաջարկող մի բժիշկ, կարիք չեմ ունենա ինքս չարչարվելու։ Չպետք է մտածել այնտեղ, ուր կարող եմ միայն վճարել՝ այդ ձանձրալի գործն ուրիշներն արդեն վերցրել են ինձանից։

Առողջապահական նկատառումներով քաղաքը պետք ե ունենա կանաչ գոտենման փողոցներ և այգիներ, առանց շինությունների, այսպես կոչված «քաղաքի թոքեր», վորոնցով մաքուր ոդ ե անցնելու դեպի քաղաքի կենտրոնը:

Եթե թանգարանը վերածվում է մահացած իրերի պահոցի, դրա գործունեությունն անիմաստ է, եթե՝ շարունակաբար առօրեական կյանքում ներգրավված տարածքի՝ անհնար:

...արդյո՞ք գործազուրկը իր ժամանակը ստեղծագործաբար տնօրինելու առումով շատ ավելի ինքնուրույն չէ, քան արվեստագետը