Հայտնի է, որ սատանայի՝ իր սիրեցյալին նվիրած ոսկին փոխակերպվում է աղբի, երբ նա հեռանում է, իսկ սատանան, հարկավ, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ ճնշված անգիտակցական բնազդային կյանքի անձնավորումը:

...իսկ աւելի ճարպիկները արշալոյսից գոյներ են վերցնում եւ հողի հետ շաղախելով թռչուններ ու զանազան թեւաւոր եզներ են նկարում իրար մերկ ու բրոնզացած մարմինների վրայ…

Ուրեմն, ի՞նչ է գիրքն իբրեւ մեզ մեծ անակնկալ մատուցած վաղեմի ծանոթ: Գիրքը աշխարհն է որպես գիտելիք:

Արվեստագետը՝ ստեղծելով ընտանիք, փորձում էր ժամանակավորապես բթացնել այն կորուստը, որն անփոխարինելի է եւ անդառնալի․ իր ողջ կյանքում նա խաբում էր՝ հասարակության մեջ իրեն վերահայտնագործելու համար։

Պատմության գեղարվեստական վերապատկերումը ավելի ճշմարիտ է, քան պատմաբանի գիտական փաստագրությունը, քանի որ բանաստեղծությունը թափանցում է երեւույթների էությունը, մինչդեռ պատմաբանի ճշգրիտ հաշվետվությունը հանգում է սոսկ մանրամասնությունների թվարկման:

Էլլան նրբանկատ զրուցակից էր, անուղղելի հետաքրքրասեր, լայն ու խորը իմացության տեր, իմացություն, որն ի ցույց չդնելն էական էթիկական սկզբունք էր իր համար:

Այս գիրքը փորձ է հարգանքի տուրք մատուցելու երեխաների մի սերնդի, որն այս կամ այն կերպ ունեցավ իր «անցածեսերին» դիմանալու տոկունությունը և դրանք վերապրելու վճռականությունը:

Անպատկերելին պատկերելն անհնար է, քանի որ ցանկացած պատկեր անպատկերելին պատկերելիի տարածք է տեղափոխում:

Թադեւոս Ավդալբեգյանն ինքը վճռապես մերժել է տպագիր այդ տարբերակն իր հեղինակային թարգմանության տեղ դնելը: Իսկ այժմ այն մեզ հրապարակայնորեն հրամցվում է որպես Ավդալբեգյանի հեղինակային թարգմանություն:

Թերեւս սա այն եզակի գրաֆիթիներից է, որը պատերից քերելու եւ ջնջելու քաղաքային իշխանությունների ջանքերը շատերը կգնահատեն