սմբատ բաղդասար /ծնվ. 1993թ./ 

 

Բանաստեղծություն քո մասին

Քո պատճառով այգու ծառը ծաղկեց,
երբ պատուհանի վրա գրեցի՝
գարունից արդեն ինը ամիս է անցել առանց քեզ։
 

Քեզ

Վաղը ես գնալու եմ քեզ ավելի մոտ լինելու մի տեղ։
Գրելու եմ բոլոր սիրուն խոսքերը հանուն քեզ
ու ծաղկանոցի մեջ եմ մնալու
եւ այդ բաները բերելու եմ՝ քեզ տամ։
Անթափանց շորեր հագիր,
ինչպես թաքնված մի նուռ՝ տերեւից այն կողմ.
քեզնից մի բան տուր, որ նման լինի պայթող բողբոջի։
Էլ չկան տողեր, որ սիրուց հեռու լինեն,
որովհետեւ քո մարմնի վրա գրել եմ՝ երբ եմ գրում քո մասին։
Բոլոր ցերեկներում մահանամ, որ շատ լսես իմ մասին։
Ձիթենու բույր ունես,
որից կազդուրվել են թոքերս,
եւ ես շնորհակալ կլինեմ քո նկարին, եթե անգամ իմ ծոցագրպանում չունենամ։
Աշխարհի բոլոր բանաստեղծությունները թողել եմ քո լուսամուտի տակ։
 

Աղջիկ

Ասում են՝ մարմնիդ վրա մի տեղ կա, ուր ջրի մեջ կարելի է խատուտիկներ գցել։
Մի մոռացիր ինձ. քեզ ասել եմ՝ սիրում եմ վարսերդ,
ուր հոգնած մատներս բախտավոր են։
Մի վիրավոր ջրաշուն եմ տեսել,
թույլ տուր դնեմ կրծքիդ վրա, որ ապաքինվի։
Քո հոգու ու մարմնի արանքում զարմանահրաշ բաներ են կատարվում։
Չեմ հիշում՝ մարմնիդ ո՞ր մասում էր գարունը,
իսկ ահա որովայնիդ մոտ նուռն ընկավ աշնան ծաղկի հետ։
Քո ուսերի մոտ աշխարհի ամենափոքր նստարանն է,
ուր իմ մատներն են կանգնում
ու չի հերիքում իրենց հասակը, որ ծառից միրգը քաղեն։
Քեզ այսպես մի անգամ եմ դեռ տեսել
ու շատ հեռվից.
լուսնի վրա էիր նստել ու ոտքերդ իջեցրել ներքեւ,
իսկ ներքեւում գիշեր էր։


*
Քո մասին Ներուդան բանաստեղծություն չգրեց,
որ ես քեզ սիրելու համար մի քանի տող գրեմ քո մազերով։
Երջանիկ եմ, երբ ծաղիկներիդ մեջ, (որը մաշկն է քո) ես դեղին ծաղիկ եմ ավելացնում։
Քո արեւը մեղվի չափ է, բայց ուսերիդ մոտ եւ երկրի կշիռը ունի։
Ես գցել եմ քո շորերի պես մասուրները ծառի տակ,
ու եթե բողբոջած է ծառը, ապա քո մարմնի նման են այն գիշերները։
Կապույտ հետքեր կան քո ողնաշարին.
ողնաշարիդ վրա ջուր լցնելը մի ապրելու հետ չեմ փոխի՝ թեկուզ իմ։
 

*
Գնացքը գնում է, երկի՛ր՝ ուրիշ երկիր.
մայրս ռուսերեն տառերով գրել է՝ չգնաս երբեք։
Կխմեմ գինի, կկարդամ Հուսիկ Արա, երբ գիշերը գա -
մղձավանջից հետո կսիրահարվեմ։
Ինձ պես ցնդածին սիրում են կարդալ,
որովհետեւ սպասում են, թե ինչ պիտի ասեմ դեռ.
աստղերի վրա ծաղիկ աճեց, որ նման էր մորս։
Մի կահկարասի ունենայի - ծախեի ու կոշիկներ գնեի մանկատան համար։
Կամ ասեմ՝ երկի՛ր, չվնասես սիրտդ, որ ապրեմ։
Արդեն ցավալի գարուն եմ տեսել.
մոր փեշերն է պաշտպանում Աստված -
այստեղ 18 տարեկանում տղաների բախտը բերում է, եթե չեն մեռնում։
Չգիտեմ՝ ոնց ավարտեմ տողերս, եթե սիրահարված եմ քեզ, երկի՛ր։
Լացս ու խմիչքը մարմնավաճառներ են, որոնց (գրեթե) չեմ սիրում.
բոլորից թաքուն գիտեմ՝ դու կույս ես, երկիր։
(Օրը հասնում է տուն,
երբ տանը բացակա չկա)։
Զմրուխտից է մաշկդ, մայր իմ.
միայն թող գնամ, թող գնամ - չգիտեմ, որ վրիպելու է կյանքս ուրիշ տեղ։

*
Դու մոշենի ես -
քեզ քաղեմ ու նայեմ քո վրայի գարունը։
Մի փխրուն խաղ խաղանք սեր-սեր ժամերին։
Ես հավաքեմ քո թփուտներից հազվադեպ, հիանալի եւ ցանկալի մի բան-
մեռնեմ քո աչքերի համար։
Քո կիզիչ մարմնի այգեպանը լինեմ,
որ արեւը փակեմ քո տերեւներով,
ու խնամեմ քո չթոշնող կարմիր գույնի բույսերը։

Քեզ չսիրեմ միայն -
քեզ համար մեռնեմ նաեւ։
Ես չգիտեմ՝ ո՞նց է, որ փոքր-փոքր ուսերիդ վրա երջանկության ծառը ունի փարթամ թփուտներ -
դու երեւի անտառ-աղջիկ ես,
որ մենակ չեմ հասցնում մշակել քեզ,
Իմ փոքր-փոքր Հայաստան։