Ես` Գա­գիկ Գե­որ­գի­ի Բա­բա­յանս, տա­լիս եմ իմ պաշ­տո­նա­կան իրա­վուն­քը քեզ` Մկր­տիչ Հակոբի Մաթեւոս­յա­նիդ, պատ­մա­կան ար­դա­րու­թյան վե­րա­կանգ­ման գոր­ծում, ին­չը կապ­ված է մեր քա­ղա­քա­ցի­նե­րի անվ­տան­գու­թյան հար­ցի հետ: Այ­սինքն` մեր ժո­ղո­վուր­դը 1986-ից գտն­վում է ան­տեղ­յակ վի­ճա­կում եւ չգի­տի, թե ով է "չփ­ղվութ­յան" իրա­կան հե­ղի­նա­կը: Սոսկ պատ­կե­րա­ցու­մը, թե այդ խոս­քը քա­նի քա­ղա­քա­ցի­նե­րի կյ­անք է /դա կլի­ներ 1986-87թ./ փր­կել եւ դեռ պետք է փր­կի, ցույց է տա­լիս, թե ինչ կարեւոր խոսք է դա եւ ինչ­պի­սի մեծ անձ­նա­վո­րու­թյուն է նրա հե­ղի­նա­կը: Նա ան­գամ չէր էլ պայ­քա­րել իր հե­ղի­նա­կու­թյան վե­րա­կանգ­ման գոր­ծում, այլ տա­րի­ներ շա­րու­նակ հա­մեստ լռել եւ տա­ռա­պել էր, եւ նման ար­դա­րու­թյան լծից ազատ­վե­լու նպա­տա­կով նա ստիպ­ված էր լքել հայ­րե­նի­քը եւ ներ­կա­յում ապ­րում է Գեր­մա­նի­ա­յում: Բա: Թող ամա­չեն նրանք, ով­քեր իրենց են վե­րագ­րել այդ կա­րեւոր գործը եւ նե­րո­ղու­թյամբ վե­րա­դարձ­նեն իրա­կան հե­ղի­նա­կին:
                                                                                                           Գագիկ Բաբայան




Այս գործի հետ կապված մի զարմանալի եւ ուրախալի նամակ կարդացի: Հեղինակը` վաղեմի մտերմագույն ընկերս եւ կնքահայրս, բավականին վրդովված հայտարարեց, որ այս "գործի" իրական հեղինակը ինքն է եւ որ երկարատեւ (համեստագույն) լռությունից հետո չդիմացավ:

Սկզբից զարմանալիի մասին. նախ եւ առաջ այս "գործը" տպագրվել է "Գարուն" ամսագրում դեռեւս 1987-88 թթ. (մի քիչ այլ` մոնոքրոմ կատարմամբ) տողերիս համեստ հեղինակի ստորագրությամբ: Այդ տարիներին կնքահայրս դեռ Երեւանում էր եւ քաջատեղյակ էր այդ հրատարակմանը (նա էլ տպագրվում էր "Գարուն" ամսագրում):

Երկրորդ. զարմանալի է լրջությունը, որով կնքահայրս կարեւորում է այդ թեթեւ կատակի հեղինակ լինելը: Բայց սա նաեւ ուրախալի է` "Արտակնոցի" հանդեպ ուշադրության առումով: Ավարտելով` ավելացնեմ. ցանկացած "գործ" "Արտակնոցում" նա կարող է իրենը համարել առանց որեւէ վերապահումի:
                                                                հարգանոք` Արտակարգ / արտակնոցի հիմնադիր/